تذكره ارجمند عرفات العاشقين يكى از بزرگترين و مهمترين تذكره‌هاى فارسى است كه در سالهاى 1022 ـ 1024 ه  . ق. از سوى تقى‌الدين محمّد اوحدى حسينى دقّاقى بليانى (973 ـ 1040)، شاعر، اديب و نويسنده نام‌آور دوره صفوى به رشته تحرير درآمده است. وى اين تذكره را پس از عزيمت به هند و در دربار جهانگيرشاه (حك  1014 ـ 1037) نوشته است و در آن شرح حال و نمونه شعر نزديك به  سه هزار و پانصد شاعر را از آغاز شعر فارسى تا روزگار خود در بيست و هشت «عرصه» و هر عرصه را در سه «غرفه» شامل غرفه متقدّمين، غرفه متوسّطين، و غرفه متأخّرين فراهم آورده است.

• [اثری جامع به زبان فارسی در خوابگزاری و تعبیر رؤیا]

حبیش بن ابراهیم تفلیسی از نویسندگان پرکار سده ششم هجری است که از وی آثار متعددی در زمینه‌های گوناگون به جا مانده است. کامل التعبیر که در زمینۀ خوابگزاری نوشته شده است، در شمار آوازه‌مندترین آثار حبیش است. وی در این خوابنامه، پس از مقدمه‌ای مفید و مبسوط پیرامون خوابگزاری، به رمزشناسی خوابدیده‌ها و رؤیاها به ترتیب حروف الفبا از اقوال خوابگزارانی چون ابن سیرین، ابراهیم کرمانی و... پرداخته است. زبان حبیش در این اثر به‌سان دیگر آثارش، ساده و دربرگیرندۀ پاره‌ای از واژه‌های آذربایجانی و متداول در شمال غرب ایران است.

کامل التعبیر تا امروز بارها و بارها به چاپ رسیده است اما این چاپ‌های بسیار همگی پر از لغزش است و با آنچه از خامة تفلیسی ریخته است، تفاوت فاحش دارد. در چاپ حاضر کامل التعبیر بر بنیاد پنج دست‌نویس، تصحیح شده است.

• [بخش قم و ساوه]

میرتقی‌الدین محمد ابن شرف‌الدین علی حسینی کاشانی معروف به «میرتذکره» و متخلص به «ذکری» از شعرا و نویسندگان دوره صفوی (زنده در 1016 ق.) است که خلاصة الأشعار و زبدة الأفکار را طی نزدیک به 40 سال (از 976 تا 1016 ق.) جمع‌آوری کرد. این اثر مشتمل بر مقدمه‌ای در چهار فصل، چهار رکن، خاتمه و یک ذیل (6 جلد) در شرح حال بیش از 867 شاعر، از گذشته تا معاصران مؤلف است. خاتمه خلاصة الأشعار، شرح حال 414 سراینده سده دهم هجری را در بردارد که از 12 اصل تشکیل شده و هر اصل به یکی از شهرها و نواحی جغرافیایی مختلف ایران اختصاص دارد. اثر حاضر شامل شرح حال شعرای قم و ساوه است.

• [دیوان اشعار، فتح و ظفر/ زبدة الآثار، مقالات شیبانی، بیانات، فواکه السحر]

ابونصر فتح الله خان شیبانی (1241- 1308ه.ق) از شاعران دورة دوم بازگشت ادبی و از پیشگامان جنبش مشروطه به حساب می آید. در این کتاب، آثار موجود شیبانی (دیوان اشعار، مقالات سه‌گانه، منظومة فتح و ظفر، زبده الآثار، فواکه السحر، بیانات شیبانی) تصحیح شده و در مقدمه، با مراجعه به آثار شیبانی و تذکره‌های معاصر شاعر، شرح دقیقی از احوال و افکار شاعر بیان گردیده است.

• ]بخش تبریز و آذربایجان و نواحی آن [

میر تقی‌الدین محمد بن شرف‌الدین علی حسینی کاشانی معروف به «میرتذکره» و متخلّص به «ذکری» از شعرا و نویسندگان دورة صفوی (زنده در 1016ق) است که خلاصة الأشعار و زبدة الأفکار را طی نزدیک به چهل سال (از 976 تا 1016ق) جمع‌آوری کرد. این اثر مشتمل بر مقدمه‌ای در چهار فصل، چهار رکن، خاتمه و یک ذیل (6 جلد) در شرح احوال حدود 870 شاعر، از متقدّمین تا معاصران مؤلّف است. خاتمۀ خلاصة الأشعار، شرح حال بیش از 410 شاعر قرن دهم هجری را دربردارد که از 12 اصل تشکیل شده و هر اصل به یکی از شهرها و نواحی جغرافیایی مختلف ایران اختصاص دارد. اثر حاضر شامل شرح حال شاعران تبریز و آذربایجان و نواحی آن است. در مقدّمۀ آن نیز، ضمن معرفی شاعران آن دیار، به بررسی فضای فرهنگی و نقش دارالسلطنه تبریز در گسترش رویکردهای وقوعی به هنر، همچنین سیر تکوین اصطلاح وقوع در شعر پرداخته شده است.

میرتقی‌الدین محمد بن شرف‌الدین علی حسینی کاشانی معروف به «میرتذکره» و متخلص به «ذکری» از شعرا و نویسندگان دورۀ صفوی (زنده در 1016 ق.) است که خلاصة الأشعار و زبدة الأفکار را طی نزدیک به 40 سال (از 976 تا 1016 ق.) جمع‌آوری کرد. این اثر مشتمل بر مقدمه‌ای در چهار فصل، چهار رکن، خاتمه و یک ذیل (6 جلد) در شرح احوال حدود 870 شاعر، از متقدّمین تا معاصران مؤلّف است. خاتمۀ خلاصة الأشعار، شرح حال بیش از 410 شاعر قرن دهم هجری را دربردارد که از 12 اصل تشکیل شده و هر اصل به یکی از شهرها و نواحی جغرافیایی مختلف ایران اختصاص دارد. اثر حاضر، اصل پنجم و ششم از خاتمة خلاصة الأشعار است که به شرح حال و نمونۀ شعر 25 تن از شاعران دارالسلطنۀ قزوین و 18 تن از شاعران گیلان و دارالمرز و نواحی آن که با مؤلف هم‌عصر بوده‌اند، پرداخته شده است.

• [شرح زندگانی و شهادت امام حسين^(ع) با نثر فارسی فصيح و بليغ]

مؤلف از اديبان برجسته و سياستگزاران زمان محمدشاه و ناصرالدين شاه قاجار بوده است. وی این کتاب را در نهايت سلاست الفاظ و سلامت اخبار، در شرح شهادت حضرت اباعبداللّه الحسين ـ عليه السّلام ـ با اعتماد به منابع و مآخذ معتبر تاريخى، استوار و متقن ساخته و از اطاله كلام و نقل روايات ناتمام پرهيز کرده است.

• [تاریخ منظوم]
• [نیمۀ نخست (مجلد یکم و دوم)]

همایون‌نامه اثری است منظوم از حکیم زجّاجی که به پیروی از شاهنامة فردوسی در سدة هفتم هجری سروده شده است. زجّاجی در این اثر به شرح حوادث و رویدادهای تاریخی از صدر اسلام تا روزگار خود پرداخته و در اشعار خود خواجه شمس‌الدین محمد جوینی و صدرالدین احمد خالدی زنجانی را مدح گفته است.

گفتنی است نیمة دوم همایون‌نامه پیشتر از سوی فرهنگستان زبان و ادب فارسی منتشر شده است و اینک با به دست آمدن نسخه‌ای خطی از این اثر، بخش نخست (مجلد یکم و دوم) آن نیز به پیشگاه علاقه‌مندان تقدیم می‌شود.

منجیک که عوفی او را «از ساحران شاعران» شمرده، در قرن چهارم می زیسته و صاحب عرفات العاشقین درباره او نوشته: «جگر فصحا از صلابت کلام او خون گشته و اشک بلغا از غیرت بیانش گلگون شده.» شاعری چیره دست و شیرین سخن و از شعرای ممتاز عصر خود بوده است. شواربی در این کتاب، 410 بیت اشعار منجیک و نیز 20 بیت منسوب به او را گرده آورده است.

• [بخش خراسان]

میرتقی‌الدین محمد بن شرف‌الدین علی حسینی کاشانی معروف به «میرتذکره» و متخلص به «ذکری» از شعرا و نویسندگان دوره صفوی (زنده در 1016 ق.) است که خلاصة الأشعار و زبدة الأفکار را طی نزدیک به 40 سال (از 976 تا 1016 ق.) جمع‌آوری کرد. این اثر مشتمل بر مقدمه‌ای در چهار فصل، چهار رکن، خاتمه و یک ذیل (6 جلد) در شرح حال بیش از 867 شاعر، از گذشته تا معاصران مؤلف است. خاتمه خلاصة الأشعار، شرح حال 414 سراینده سده دهم هجری را در بردارد که از 12 اصل تشکیل شده و هر اصل به یکی از شهرها و نواحی جغرافیایی مختلف ایران اختصاص دارد. اثر حاضر شامل شرح حال شعرای خراسان است.

[آخرین تصحیح رینولد.ا.نیکلسون و مقابلۀ مجدّد با نسخۀ قونیه]

سرودۀ مولانا جلال­ الدین محمد بلخی (604-672 هـ . ق)

مثنوی معنوی، شاهکار عارف و شاعر شهیر ایران مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، سالها پیش به تصحیح عالمانه و محققانة دانشمند بزرگ انگلیسی، رینولد .ا. نیکلسون، انتشار یافت که هنوز هم موفق‌ترین و منقح‌ترین تصحیح مثنوی در دنیاست. نیکلسون بعدها در پاره‌ای از تصحیحات خود تجدیدنظر کرد و نسخه‌بدل‌ها و قرائت‌های مختلف نسخ خطی مثنوی قرن هفتم از جمله نسخة قونیه را نیز انتشار داد که همگی آنها در چاپ حاضر اعمال شده است، به نحوی که می‌توان این چاپ را آخرین تصحیح نیکلسون از مثنوی خواند، و آن را صحیح‌ترین متن مثنوی دانست که بر اساس کهن‌ترین نسخ خطی به شیوة علمی انتقادی تصحیح شده و در دسترس پژوهندگان قرار گرفته است.

• [شرح فارسی 281 مَثَل عربی]

وطواط را از پیشروان نثر فنّی فارسی دانسته ­اند؛ چرا که شيوه سخن وی در نثر گرچه ساده و روان، امّا آميخته با سجع است. امّا لطايف الأمثال، بجز ديباچه مصنوع آن، در مقايسه با ديگر آثار منثور بويژه منشآت، در مجموع نثرى روان و ساده دارد و در آن قسمت‌ها كه به سجع مى­گرايد خالى از تكلّف است. از جمله آثار اوست: حدائق السحر فى دقائق الشعر، ديوان فارسى، ديوان عربى و نثر اللثالى.

• [گزارش فارسی كتاب مختصر تفتازانی در علم معانی، بيان و بديع]

این اثر در علمِ معانى، بيان و بديع، و مشتمل بر تمام قواعد و صناعات ادبى است. آرا علماى بلاغت در این کتاب مورد نقد و بررسى قرار گرفته است. اين اثر ادبى هر چند در دوره افول نثر فارسىِ پس از سلسله مغول فراهم آمده و بى­ترديد برخى ويژگيهاى عامّ نثر اين دوره را، مانند مطابقت صفت و موصوف، جمله سازى با سبك و سياق عربى و كم توجهى به قواعد دستور زبان فارسى به همراه دارد، ليكن داراى نثرى پخته و عالمانه بوده و تا اندازه‌اى از سبك نگارش مطوّل تفتازانى متأثر است.

• [آخرین تصحیح رینولد.ا.نیکلسون و مقابلۀ مجدّد با نسخۀ قونیه]
• سرودۀ مولانا جلال­ الدین محمد بلخی (604-672 هـ . ق)

مثنوی معنوی، شاهکار عارف و شاعر شهیر ایران مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، سالها پیش به تصحیح عالمانه و محققانة دانشمند بزرگ انگلیسی، رینولد .ا. نیکلسون، انتشار یافت که هنوز هم موفق‌ترین و منقح‌ترین تصحیح مثنوی در دنیاست. نیکلسون بعدها در پاره‌ای از تصحیحات خود تجدیدنظر کرد و نسخه‌بدل‌ها و قرائت‌های مختلف نسخ خطی مثنوی قرن هفتم از جمله نسخة قونیه را نیز انتشار داد که همگی آنها در چاپ حاضر اعمال شده است، به نحوی که می‌توان این چاپ را آخرین تصحیح نیکلسون از مثنوی خواند، و آن را صحیح‌ترین متن مثنوی دانست که بر اساس کهن‌ترین نسخ خطی به شیوة علمی انتقادی تصحیح شده و در دسترس پژوهندگان قرار گرفته است.

• [کهن‌ترین منظومۀ شیعی فارسی]

منظومه­ هایی روایی شعر فارسی را از یک دیدگاه می­توان به منظومه­ های: بزمی، حکمی، عرفانی و رزمی یا حماسی تقسیم کرد.

در میان منظومه­ های روایی رزمی یا حماسی، شاهنامۀ فردوسی بر چنان قله­ای ایستاده است که پس از او، همه به بلندای شعر او چشم دوخته و به پیروی از او گام برداشته­ اند، ولی هیچ­یک، از دامنه ­هایِ کارِ او پا فراتر ننهاده ­اند. دستۀ بزرگی از اینان، شاعرانی هستند که موضوعات دینی شیعی را به پیروی از شاهنامه به بحر متقارب مثمن مقصور یا محذوف سروده ­اند.

قدیمی­ترین آنها همین کتاب علی ­نامه است از شاعری با تخلّص«ربیع»، که آن را در سال 482 ق.(حدود 50 سال پس از مرگ فردوسی) سروده است.

شمارگان ابیات کتاب اصلی علی­نامه 11220 بیت است که در کتاب حاضر دکتر سیّد علی موسوی گرمارودی 4234 بیت از آن را برگزیده و با مقدّمه­ ای مفصّل و جامع و توضیحات و معنی لغات، در دسترس خواننده، نهاده است.

[بخش یزد و کرمان و نواحی آن[

میرتقی‌الدین محمد ابن شرف‌الدین علی حسینی کاشانی معروف به «میرتذکره» و متخلص به «ذکری» از شعرا و نویسندگان دوره صفوی (زنده در 1016 ق.) است که خلاصة الأشعار و زبدة الأفکار را طی نزدیک به 40 سال (از 976 تا 1016 ق.) جمع‌آوری کرد. این اثر مشتمل بر مقدمه‌ای در چهار فصل، چهار رکن، خاتمه و یک ذیل (6 جلد) در شرح احوال حدود 870 شاعر، از متقدّمین تا معاصران مؤلّف است. خاتمۀ خلاصة الأشعار، شرح حال بیش از 410 شاعر قرن دهم هجری را دربردارد که از 12 اصل تشکیل شده و هر اصل به یکی از شهرها و نواحی جغرافیایی مختلف ایران اختصاص دارد. اثر حاضر، اصل هشتم از خاتمة خلاصة الأشعار است که سرگذشت و شعر چهل سخنور را در بر دارد و در دو فصل تنظیم شده است. فصل اوّل، مربوط به شاعران ناحیة یزد و بافق و ابرقوه و اردستان و زواره است و فصل دوم، به شاعران کرمان و بم و سیستان و کابل و بدخشان و دکن و کشمیر و دیگر نواحی دیار هندوستان اختصاص دارد.

• [شامل ديوان‌های شيبيه، شبابيه، صبائيه، جلاليه، نقل عشاق، ضروريات و معمّيات]

محتشم از شاعران بزرگ خطه کاشان، در شعر خود بيشتر به نظم غزليات و قصايد و مادّه تاريخ‌ها و معمّيات پرداخته و ابيات عاشقانه و اشعار مدحيه بسيارى به يادگار گذاشته است. این اثر شامل هفت ديوان به نامهاى: شيبيه، شبابيه، صبائيه، رساله جلاليه، رساله نُقل عشاق، ضروريات و معمّيات است كه براى نخستين بار مطابق نظم و ترتيب خود شاعر به زينت طبع آراسته شده است.

صفاءالحق در جوانى از مشروطه­ خواهان بود. مدتى نيز به جهانگردى پرداخت و سه سال در بمبئى در يك بيمارستان انگليسى كار مى­ كرد و علاوه بر طب سنتى كه قبلا آشنا بود با طب جديد و روش هاى نوين معالجه نيز آشنا شد. پس از بازگشت به ايران به عنوان طبيب مجاز و نيز مأمور سيّار بهدارى در اطراف همدان به روستاييان خدمت مى­ كرد. او علاوه بر طبابت مطالعات وسيعى در ادبيات و عرفان و عقايد داشت با موسيقى و نقاشى و سوزن‌دوزى آشنا بود و در سبك هندى غزل مى­ سرود.

ثواقب ­المناقب اولیاء­الله، تألیف عبدالوهاب بن جلال­ الدین محمد همدانی(درگذشته 954 ق) تحریری جدید و گزیده­ ای از مناقب­ العارفین تألیف شمس ­الدین احمد افلاکی عارفی (درگذشته رجب 761 ق) است که در 947 ق فراهم آمده و مأخذی مهم در شرح احوال و مناقب و کرامات مولانا جلال­ الدین محمد بلخی رومی (504- 672 ق) صاحب مثنوی معنویِ و هفت تن دیگر از بستگان او به ­شمار می­آید. ثواقب المناقب نسبتاً به عبارتی ساده ­تر و با نظمی منسجم­تر از مناقب ­العارفین مرتب شده است و مؤلف در آن برخی روایات افلاکی را تصحیح، تأویل و تعدیل کرده است. این کتاب تاکنون به دلایلی، کمتر مورد توجه مولوی­ شناسان و طریقه مولویه قرار داشت و اینک برای نخستین بار به چاپ می­رسد.

دکتر عارف نوشاهی، مصحح پاکستانی، تصحیح کتاب براساس سه نسخه خطی تاریخ­دار قرن دهم هجری انجام داده است و مقدمه ­ای در شرح حال مؤلف و اهمیت اثر او در ادبیات مولویه نگاشته است.

• [مثنوی عرفانی و اخلاقی به پیروی از بوستان سعدی]

مؤلف از جمله شيفتگان سعدى است كه سه اثر خود: خرابات، خانقاه و گنج فقير را به پيروى از گلستان، بوستان و غزلهاى سعدى نگاشته است. این اثر به شيوه بوستان به نظم كشيده شده است و حاوى مطالب و معارف اخلاقى و عرفانى فراوان است. زبان ساده و بيانی روان دارد، هر چند در مواردى از واژگان كهن فارسى بهره برده است. همچنين از واژه ­هاى متداول در زبان مردم شيراز و فارس با هدف حفظ آنها از خطر ركود و نابودى استفاده كرده است.

• [مهمترين شرح فارسی ديوان منسوب به حضرت علی^(ع)]
• قاضی كمال‌الدّين میر حسين‌بن معين‌الدّين ميبدی يزدی (درگذشتۀ 909 هـ.ق)

این شرح مشهورترين اثر ميبدى است كه آن را در سال 890 ﻫ . ق تأليف كرده است. شارح پس از مقدمه­ای مفصل، در شرح ديوان، در ابتدا معانى لغات و نكات صرفى و نحوى ابيات را بيان مى­كند، سپس به ترجمه فارسى اشعار مى­پردازد و سرانجام مضمون و محتواى بيت يا ابيات مورد نظر را در يك رباعى به نظم مى­كشد. در مواردى كه در اشعار، تلميحى به داستانى يا واقعه‌اى تاريخى باشد، حكايت آن را ياد مى­كند.

• سرودۀ  عبدالله بن محمد امامی هروی (در گذشتۀ 686 هـ . ق)

امامی هروی (م: 686 ق.) از شاعران سرشناس قرن هفتم هجری است که در هرات بالید امّا بیشتر عمر را در کرمان و یزد و اصفهان گذراند و مدّاح ملوک و رجال قراختایی، اتابکان یزد و بهاءالدین محمّد، فرزند بزرگ شمس‌الدین محمد صاحب‌دیوان بود.

‌در اشعار امامی وجود لغزهای متعدّد، برخی التزام‌ها و صنایع ادبی، و واژه‌های مهجور عربی، گرایش او را به صنعتگری نشان می‌دهد امّا این موضوع بیشتر در قصاید به چشم می‌خورد و معنا و زبان در دیگر قالب‌ها ساده‌تر و لطیف‏تر است. در غزل‌ها، استفاده از واژه‌ها و تعابیر تازه و ساخت مضمون‌های دل‌انگیز با بهره‌گیری از درونمایه‌های عرفانی، شوری در سخن امامی برانگیخته که خواننده را به وجد می‌آورد.

• [ترجمه دقيق و روان اناجيل اربعه به همراه تعليقات توضيحی و انتقادی مترجم]

این اثر به همراه تعليقاتى توضيحى و انتقادى ترجمه‌اى است دقيق با نثرى شيوا، روان و قابل فهم از اناجيل اربعه.

مؤلف علاوه بر نسخه­ هاى متعدد عربى، با كمك پادريان (كشيشهاى) موجود در اصفهان از متن لاتينى و حتى عبرى نيز در این اثر بهره برده است. اغلب آثار این مترجم، ترجمه‌اى است از كتابهاى مشهور مانند: مجمع‌البيان، مكارم‌الاخلاق، الكشكول، عيون‌الحساب و البلدالأمين.

• [به همراه چند غزل و قطعه]
• سرودۀ مؤمن حسین بن باقی یزدی ( ح 948- 1018 هـ . ق)

مولانا مؤمن حسین یزدی را می‌توان از سرآمدان رباعی‌سرایان عصر صفوی دانست. اشعار موجود در جنگ‌ها و مجموعه‌های بر جای مانده‌ای که تاکنون از مؤمن حسین شناخته شده‌اند، به استثنای چند غزل و قطعه، تمامی رباعی است، گویا او نیز مانند: خیّام، اوحدی کرمانی، بابا افضل، پردگیان حرم اندیشۀ خود را در کسوت رباعی به جلوه‌گری وامی‌داشته است.

مجالس سخنان و لطایف و اشارات یکی از صوفیان و شاعران دورة ایلخانی به نام جلال‌الدین عتیقی است. ابوالمجد تبریزی، که زمانی مرید وی بوده، از سال 712 تا 718 ق. برخی از سخنان او را یادداشت کرده و در سال 723 ق. در سفینة تبریز درج کرده است. بر اساس تاریخی که در ابتدای هر مجلس آمده تعداد مجالس 22 مجلس است که ابوالمجد بنا به سلیقة خود آنها را در 67 قسمت مجزا گنجانده است. مجالس مملو از ایماژها و صور خیال شگفت‌آور است و به آیات و احادیث و اشعار عربی و فارسی آراسته شده است.

• [کتاب نصيب الفتيان و التبيان، ملتمسات، نزهة‌الكتّاب و تحفة­الاحباب، قواعدالرسایل و فراید الفضایل، غنية‌الكاتب و منیة الطالب، رسوم‌الرسائل و نجوم الفضائل]

اثر فوق با نثری مصنوع و مکلّف مشتمل بر رساله­های ذیل است: 1. نصيب الفتيان و التبيان كه نصاب عربى به فارسى است. 2. ملتمسات كه مشتمل بر درخواستهاى مختلف به صورت قطعه و رباعى است. 3. نزهةالكتّاب و تحفةالأحباب، در قضاياى اخوانيات و وقوع حوادث و اختلاف حالات. 4. قواعد الرسايل و فرايد الفضايل، مشتمل بر قواعد نامه­ نگارى مطابق كاربرد زمان مؤلف در غايت لطف و ايجاز. 5. غنيةالكاتب و منيةالطالب، در شيوه مكاتبات و معرفت ترتيب مخاطبات. 6. رسوم الرسائل و نجوم الفضائل، نيز در فن نامه نگارى است.

• [موسوم به گنج‌ا‌للّه]
• سرودۀ میرزا حسن زنوزی خویی (1172ـ 1225 هـ . ق)

میرزا حسن زنوزی خویی، ادیب و متکلّم و دانشمند اواخر سدۀ دوازدهم و اوایل سدۀ سیزدهم است که از خود آثار و نگارشهای سودمندی در زمینۀ اصول، حدیث، رجال، کلام، ادبیات و تاریخ بر جای نهاده است که از آن جمله می­توان به بحرالعلوم، ریاض­الجنّة، زبدة­الأعمال، شرح الاستبصار، دیوان اشعار و... اشاره کرد.

دیوان فانی خویی شامل غزلیات، قصاید، قطعات، ترجیع­بندها است که از یادگارهای ادبی دورۀ دنبلی­ها به شمار می­رود. میرزا حسن در این دیوان از اشعار شاعران بزرگی چون خاقانی، عطّار، سنایی، مولوی، حافظ و عراقی تأثیر پذیرفته و به وضوح لطافت و استواری سخن آنان را در مضامینی دلنشین نشان داده است.

• [آخرین تصحیح رینولد.ا.نیکلسون و مقابلۀ مجدّد با نسخۀ قونیه]
• سرودۀ مولانا جلال­ الدین محمد بلخی (604-672 هـ . ق)

مثنوی معنوی، شاهکار عارف و شاعر شهیر ایران مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، سالها پیش به تصحیح عالمانه و محققانة دانشمند بزرگ انگلیسی، رینولد .ا. نیکلسون، انتشار یافت که هنوز هم موفق‌ترین و منقح‌ترین تصحیح مثنوی در دنیاست. نیکلسون بعدها در پاره‌ای از تصحیحات خود تجدیدنظر کرد و نسخه‌بدل‌ها و قرائت‌های مختلف نسخ خطی مثنوی قرن هفتم از جمله نسخة قونیه را نیز انتشار داد که همگی آنها در چاپ حاضر اعمال شده است، به نحوی که می‌توان این چاپ را آخرین تصحیح نیکلسون از مثنوی خواند، و آن را صحیح‌ترین متن مثنوی دانست که بر اساس کهن‌ترین نسخ خطی به شیوة علمی انتقادی تصحیح شده و در دسترس پژوهندگان قرار گرفته است.

• [تفسیر ادبی قرآن و از منابع کهن ارزنده زبان فارسی که به احتمال در حوزۀ هرات تألیف شده]

تفسيرى است ادبى از قرآن که تاريخ قطعى تأليف و مؤلف آن نامعلوم است. امّا با توجه به شواهد مى­توان حدس زد كه در حوزه هرات، حدود قرن چهارم و اواخر قرن سوم هجرى قمرى تألیف یافته است. دقت نظر در برگرداندن آيات قرآنى و انتقال در قالب واژه ­هاى فارسى، به دور از تكلّف و تصنّع، فراوانىِ شواهد منظوم و منثور و استشهاد به احاديث و اقوال و آراء دانشمندان اسلامى از ويژگيهاى اين تفسير است.

• [شرح ماجرای دلباختگی فرهاد و خسرو به شيرين و عاقبت كار عاشقی ايشان]
• سرودۀ سليمی جرونی (سدۀ 9)

سليمى، مثنوى شيرين و فرهاد را بر وزن خسرو و شيرين نظامى در سال 880 هجرى به نظم كشيده است. از ويژگي‌هاى بارز اين منظومه، زبان ساده و بى­پيرايه، نداشتن تعقيدات لفظى و معنوى و تركيبات پيچيده و مصنوع و كاربرد پاره‌اى واژگان محلى و بومى بوده، همچنين جلوه ­هايى از زندگى مردم سواحل و جزاير خليج فارس را نمايانده است. از دیگر سروده­ های اوست: منبع‌الاطوار كه به تقليد از مخزن‌الاسرار نظامى سروده ولى متأسفانه امروز نسخه‌اى از آن در دست نیست.

• سرودۀ خواجه غیاث­ الدین شیخ محمد کججانی (تبریزی) مشهور به «خواجه شیخ» (سدۀ 8)

خواجه غیاث‌الدین شیخ محمّد کُجُجانی، مشهور به خواجه شیخ، شیخ‌الاسلام تبریز به روزگار سلطان اویس و پسرش سلطان حسین جلایر (حک. 757-784 ق) بود. او که انتساب به خاندانی پرآوازه و محترم داشت، در روزگار آل‌چوپان و آل‌جلایر از نفوذ سیاسی - اجتماعی فراوانی برخوردار بود؛ با‌ این وجود دانسته‌های ما از زندگانی او اندک و محدود به بعضی اشارات تاریخی است.

به روزگار دولتشاه سمرقندی دیوان خواجه­ شیخ، متخلّص به «کُجُجی» و «کُجُج»، در عراق و آذربایجان شهرت عظیم داشت؛ اگرچه کمتر از یک سده پس از این، بنا بر قول تقی‌الدین کاشانی، متروک مانده بود. اکنون تنها نسخۀ دستیاب از این دیوان، مورخ 788 ق (روزگار حیات شاعر) و محفوظ در کتابخانۀ راشد افندی است، که سروده‌های متنوّع فارسی و نیز چهارده دوبیتی فهلوی (به زبان آذری) را در بر می‌گیرد. مصحّحان با فراهم آوردن نسخۀ یادشده، در تصحیح این دیوان و نیز واکاوی احوال شیخ کُجُجانی کوشیده‌اند.

• [منظومه‌ای کهن؛ سروده به سال 482 هـ . ق]
• سراینده­ای متخلص به «ربیع» (زادۀ 420 هـ . ق)

على‌نامه منظومه‌اى شيعى و بازمانده از سده پنجم هجرى است كه شاعرى به نام يا تخلّص «ربيع» آن را در سال 482 ه  . سروده است. از سراينده آگاهى زيادى در دست نيست. وى در سال 420 ه  . زاده شده و اين منظومه را احتمالا در خراسان سروده و به على‌بن طاهر عريضى، حاكم سبزوار تقديم كرده است.

منظومه حماسى على‌نامه در دو دفتر فراهم آمده و سراينده ماجراهاى جنگ جمل و صفّين را در اين دو دفتر به نظم كشيده است.

اين اثر هم از نظر تاريخ شعر فارسى و حماسى و هم از نظر تاريخ شعر شيعى و حماسه‌هاى شيعى و تاريخى ارزش و اهميت زيادى دارد و مى‌تواند از جنبه‌هاى گوناگون مورد توجه پژوهشگران قرار گيرد

تذكره ارجمند عرفات العاشقين يكى از بزرگترين و مهمترين تذكره‌هاى فارسى است كه در سالهاى 1022 ـ 1024 ه  . ق. از سوى تقى‌الدين محمّد اوحدى حسينى دقّاقى بليانى (973 ـ 1040)، شاعر، اديب و نويسنده نام‌آور دوره صفوى به رشته تحرير درآمده است. وى اين تذكره را پس از عزيمت به هند و در دربار جهانگيرشاه (حك  1014 ـ 1037) نوشته است و در آن شرح حال و نمونه شعر نزديك به  سه هزار و پانصد شاعر را از آغاز شعر فارسى تا روزگار خود در بيست و هشت «عرصه» و هر عرصه را در سه «غرفه» شامل غرفه متقدّمين، غرفه متوسّطين، و غرفه متأخّرين فراهم آورده است.

• [اثری آيينی ـ اخلاقی در سرگذشت بلوهر و بيوذسف (= بودا)]

این اثر تلخيص و تهذيبى است از كتاب مفصّل بلوهر و بيوذسف از مصنّفى ناشناس. مؤلف ضمنِ تلخیص اثر، دیباچه­ ای بر آن افزوده و فصول و ابواب آن را معین کرد. پايه اين كتاب و روايتى كه از آن در دست است، گوياى هندى بودن آن است و به سبب اشتمال بر حكايات فلسفى و موعظه‌آميز حائز اهمیت است. اثر ديگر نظام تبريزى كتاب رياض الملوك فى رياضات السلوك ترجمة كتاب سُلوان المطاع فى عدوان الاتباع تأليف أبو عبيد اللّه محمّد بن أبى محمد، نامدار به ابن ظفر صقلى (497 ـ 565 ﻫ . ق) است.

• [سروده‌ای دربارۀ حماسۀ عاشورای حسينی به سبک شاهنامۀ فردوسی]

این اثر، مثنوى حماسى مذهبى، مهمترين اثر الهامى است كه بر وزن شاهنامه (بحر متقارب) و در چهار بخش به رشته نظم كشيده شده است. مضامين و موضوع هاى اين سروده، مقتبس از روايات صحيح كتب و مقاتل معتبر است و به شرح وقايع حادثه كربلا از آغاز تا انجام به انضمام شرح حال مختار ثقفى می­پردازد. از ديگر آثار الهامى اوست: فتحنامه حسام الملك، قصائد الهامية فى مدائح الحساميه، حديث كِساء، حسينيه و نصايح امير نظام.

فرهنگ منظوم جامع اللّغات را ادیبى به نام نیازى حجازى (یا نیازى بخارى) در نیمه دوم قرن دهم هجرى تألیف کرده است.
این فرهنگ حدودآ شامل 1600 لغت فارسى و عربى و غیره است که در 162 قطعه و 611 بیت، در هشت بحر عروضى، سروده شده است.
با توجّه به آنکه تعداد اندکى از این گونه فرهنگ هاى منظوم کهن شناسایى و نشر شده و جامع اللّغات نیز در سده 10تألیف شده و یکى از منابع فرهنگ هاى معروفى مانند جهانگیرى و مجمع الفرس بوده و نسخه منحصر به فردى از آن موجود است، حائز اهمیت است.
یکى از ویژگی هاى لغوى جامع اللّغات آن است که مؤلّف در تعریف بعضى از لغات، کلمات و ترکیباتى را می آورد که نشان دهنده زبان طبیعى منطقه و زمان او بوده است.

• [بخش شیراز و نواحی آن]

میرتقی‌الدین محمد ابن شرف‌الدین علی حسینی کاشانی معروف به «میرتذکره» و متخلص به «ذکری» از شعرا و نویسندگان دوره صفوی (زنده در 1017 ق.) است که خلاصة الأشعار و زبدة الأفکار را طی نزدیک به 40 سال (از 976 تا 1016 ق.) جمع‌آوری کرد. این اثر مشتمل بر مقدمه‌ای در چهار فصل، چهار رکن، خاتمه و یک ذیل (6 جلد) در شرح حال بیش از 867 شاعر، از گذشته تا معاصران مؤلف است. خاتمه خلاصة الأشعار، شرح حال 414 سراینده سده دهم هجری را در بردارد که از 12 اصل تشکیل شده و هر اصل به یکی از شهرها و نواحی جغرافیایی مختلف ایران اختصاص دارد. اثر حاضر شامل شرح حال شعرای شیراز و نواحی آن است. 

• [در علم عروض و قافیه]

معيارالأشعار در علم عروض و قافيه شعر پارسى و تازى از آثار ابوجعفر محمدبن حسن ملقب به نصيرالدّين ( 597 ـ 672 ق) است. اين كتاب كه چونان ديگر آثار خواجه، نثرى پيراسته دارد و از ترتيب و تنسيقى متقن برخوردار است، به جهاتى در زبان فارسى داراى اهميت است.

در تصحيح انتقادى كتاب، نسخه كتابخانه احمد ثالث استانبول اساس قرار گرفته است. تاريخ كتابت اين نسخه سال 702 ق است و با نسخه‌اى كه بر خواجه خوانده شده مقابله گرديده است.

ميزان‌الأفكار، شرح معيارالأشعار، تصنيف مولا محمد سعدالله مفتى‌مرادآبادى است كه از دانشمندان و اديبان سده سيزدهم هجرى قمرى در هندوستان است. اين كتاب شرحى جامع بر معيارالأشعار است كه در عين ضبط متن معيارالأشعار، به توضيح مشكلات و مبهمات اين كتاب مى‌پردازد. اين اثر نخستين بار به سال 1263 ق در هند به چاپ رسيد و اينك با تصحيح مجدّد همراه با متن معيارالأشعار منتشر مى‌شود.

• [مشتمل بر غزلیات، قصاید و ملمعات و مثنوی مشرق‌الانوار و رباعیات]
• سرودۀ میرمحمد باقر داماد (970 ـ 1040 هـ . ق)

ميرداماد در حوزه فكرى اصفهان، سعى داشت تا مبانى حكمت مشّا را با جلوه­هاى اشراقى در هم آميزد و با استفاده از تعاليم اعتقادى شيعى نظام فلسفى اسلامى نوينى را ارائه دهد كه خود آن را حكمت يمانى ناميد. این اثر از سروده­هاى اوست مشتمل بر: قصايد، غزليات و ملمّعات (شعر عربى) و مثنوى مشرق‌الانوار و رباعيات. ميرداماد در سرودن اين اشعار به سبك هندى نظر داشته است. اشعاری که می توان ادعا کرد شعر محض نیست بلکه گنجینه ای از جواهرات معنوی و تأملات گران قدر او در زمینه های گوناگون است. از جمله آثار اوست: القبسات، الافق المبین، تقویم الایمان.

[شرح حال شعرای كاشان]

اين اثر كه بنابر شواهد و قراين موجود به انگيزه آموزش فلسفه تأليف شده، شامل يكدوره طبيعيات و الهيات و مباحثى در سير و سلوك و صفات عارفان و سالكان است. از جمله امتيازات اين اثر، اين است كه به طرح اصل مباحث اكتفا کرده و از ارائه اشكالها، اعتراضها، شبهات و تشكيك­ها احتراز شده است.

• [آخرین تصحیح رینولد.ا.نیکلسون و مقابلۀ مجدّد با نسخۀ قونیه]
• سرودۀ مولانا جلال­ الدین محمد بلخی (604-672 هـ . ق)

مثنوی معنوی، شاهکار عارف و شاعر شهیر ایران مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، سالها پیش به تصحیح عالمانه و محققانة دانشمند بزرگ انگلیسی، رینولد .ا. نیکلسون، انتشار یافت که هنوز هم موفق‌ترین و منقح‌ترین تصحیح مثنوی در دنیاست. نیکلسون بعدها در پاره‌ای از تصحیحات خود تجدیدنظر کرد و نسخه‌بدل‌ها و قرائت‌های مختلف نسخ خطی مثنوی قرن هفتم از جمله نسخة قونیه را نیز انتشار داد که همگی آنها در چاپ حاضر اعمال شده است، به نحوی که می‌توان این چاپ را آخرین تصحیح نیکلسون از مثنوی خواند، و آن را صحیح‌ترین متن مثنوی دانست که بر اساس کهن‌ترین نسخ خطی به شیوة علمی انتقادی تصحیح شده و در دسترس پژوهندگان قرار گرفته است.

• [بخش کهن داستان برزو پسر سهراب]

برزونامه سرگذشت برزو پسر سهراب است که پس از مرگ سهراب از شهرو زاده می‌شود و در جوانی بی‌ آن‌که به نژاد خود آگاه باشد به تحریک افراسیاب با سپاهی گران به ایران می‌آید و با نیای خود رستم نبرد می‌کند. سرانجام در یکی از نبردها نژادش شناخته می‌شود و جنگ و ستیز به صلح و دوستی می‌انجامد. برزونامه در اصل دو منظومة جداگانه بوده است که یکی را شاعری به نام شمس‌الدین محمد کوسج در حدود قرن هشتم و دیگری را شاعری با تخلص عطایی در رن دهم سروده‌اند. شخصی این دو منظومه را به یکدیگر پیوند داده و منظومه‌ای بزرگ مشتمل بر حدود 33000 بیت فراهم آورده است. آنچه در این کتاب ارائه گردیده است، متن کامل بخش کهن داستان است که بر پایة پنج دستنویس تصحیح شده است

• سرودۀ سید احمد حسینی اصفهانی متخلص به «هاتف» (در گذشتۀ سال 1198ق)

سیّد احمد حسینی اصفهانی، متخلّص به «هاتف» یکی از برجسته‌ترین شاعران دورة بازگشت در قرن دوازدهم هجری است. دیوان اشعار او مشتمل بر قصاید، غزلیات، ترجیع‌بند، قطعات، ماده‌تاریخ‌ها و رباعیات است. در میان اشعار هاتف بعضی از غزلیات و به‌ویژه ترجیع‌بند معروف او از زیبایی خاصی برخوردار است. ترجیع‌بند هاتف از بهترین و مشهورترین نمونه‌های ترجیع‌بند در تاریخ ادبیات فارسی است که موضوع «وحدت میان ادیان» با رویکردی عرفانی به بهترین و زیباترین شکل در آن مطرح شده است.

• [دیوان اشعار، فتح و ظفر/ زبدة الآثار، مقالات شیبانی، بیانات، فواکه السحر]

ابونصر فتح الله خان شیبانی (1241- 1308ه.ق) از شاعران دورة دوم بازگشت ادبی و از پیشگامان جنبش مشروطه به حساب می آید. در این کتاب، آثار موجود شیبانی (دیوان اشعار، مقالات سه‌گانه، منظومة فتح و ظفر، زبده الآثار، فواکه السحر، بیانات شیبانی) تصحیح شده و در مقدمه، با مراجعه به آثار شیبانی و تذکره‌های معاصر شاعر، شرح دقیقی از احوال و افکار شاعر بیان گردیده است.

تذكره ارجمند عرفات العاشقين يكى از بزرگترين و مهمترين تذكره‌هاى فارسى است كه در سالهاى 1022 ـ 1024 ه  . ق. از سوى تقى‌الدين محمّد اوحدى حسينى دقّاقى بليانى (973 ـ 1040)، شاعر، اديب و نويسنده نام‌آور دوره صفوى به رشته تحرير درآمده است. وى اين تذكره را پس از عزيمت به هند و در دربار جهانگيرشاه (حك  1014 ـ 1037) نوشته است و در آن شرح حال و نمونه شعر نزديك به  سه هزار و پانصد شاعر را از آغاز شعر فارسى تا روزگار خود در بيست و هشت «عرصه» و هر عرصه را در سه «غرفه» شامل غرفه متقدّمين، غرفه متوسّطين، و غرفه متأخّرين فراهم آورده است.

تذكرة نشترِ عشق اثر حسين قلى خان عظيم‌آبادى، متخلّص به «عاشقى» است وی كه از آخرين قُلّه‌هاى استوار تذكره‌نويسى در شبه قاره محسوب مى‌شود از شيعيان اثنى عشرى است.

حسين قلى خان تأليف خود را با استفاده از سى و دو اثر، به عنوان مآخذ اصلى، در سال 1224 ق. آغاز کرد و در سال 1233 ق. به پايان بُرد. وى شرح احوال و برگزيدة اشعار عاشقانة هزار و چهارصد و سى و دو شاعر از شاعران متقدم تا معاصر خود را با نگاهى دقيق و با نثرى پاكيزه و آراسته در تذكره‌اش آورده است.

مصحّح، معتبرترين نسخه خطّى را به عنوان اساس انتخاب و با شش نسخة ديگر مقابله و تصحيح انتقادى كرده و اختلاف نسخه‌ها را در پاورقى نشان داده و در بخش تعليقات و اضافات توضيحات لازم را همراه با ذكر منابع و مآخذ متعدّد مربوط به شاعران نوشته است.

تذكرة نشترِ عشق اثر حسين قلى خان عظيم‌آبادى، متخلّص به «عاشقى» است وی كه از آخرين قُلّه‌هاى استوار تذكره‌نويسى در شبه قاره محسوب مى‌شود از شيعيان اثنى عشرى است.

حسين قلى خان تأليف خود را با استفاده از سى و دو اثر، به عنوان مآخذ اصلى، در سال 1224 ق. آغاز کرد و در سال 1233 ق. به پايان بُرد. وى شرح احوال و برگزيدة اشعار عاشقانة هزار و چهارصد و سى و دو شاعر از شاعران متقدم تا معاصر خود را با نگاهى دقيق و با نثرى پاكيزه و آراسته در تذكره‌اش آورده است.

مصحّح، معتبرترين نسخه خطّى را به عنوان اساس انتخاب و با شش نسخة ديگر مقابله و تصحيح انتقادى كرده و اختلاف نسخه‌ها را در پاورقى نشان داده و در بخش تعليقات و اضافات توضيحات لازم را همراه با ذكر منابع و مآخذ متعدّد مربوط به شاعران نوشته است.

مجلس در قصّه رسول (ص)، كتابى است كهن، با زبانى ساده و بيانى دلنشين، برآمده از دل سنّتِ «سيره‌نويسى» و آيين «مجلس‌گويى» در قرن‌هاى پنجم و ششم. نويسنده در اين كتاب، به مطالعه تاريخ صدر اسلام با تكيه بر زندگى رسول خدا (ص) مى‌پردازد و سرگذشت ايشان را از سال‌هاى پيش از تولّد تا زمان رحلت آن حضرت، به طرزى جذّاب، داستانى و در عين حال بر پايه داده‌هاى مستند تاريخى، روايت مى‌كند. اشتمال كتاب بر اطّلاعات فراوان تاريخى، فرهنگى، دينى و مردم‌شناختى، در كنار روايت‌هاى داستانى و اساطيرى آن، جذّابيت خاصّى به اثر بخشيده است. علاوه بر اين، نثر زيبا و يكدست كتاب، زبان بى‌تكلّف و خالى از لغزش آن، وجود واژه‌ها و تركيبات خاص و تازه، اعتدال در به كارگيرى واژگان و تركيبات عربى، و تأثيرپذيرى نسبى آن از زبان مردم كوچه و بازار، از امتيازاتى است كه مى‌تواند در سير مطالعات زبان فارسى مفيد افتد.

• [ترجمه و شرح منظوم هفتاد سخن از امام علی^(ع)]

مکتبی شیرازی، شاگرد محمد دوانی، کلمات علیّه (سخنان حضرت علی (ع)) را به نظم کشیده است. وی، اين كلمات را از كتاب نثر اللئالى برگزيده و پس از ترجمه هر سخن در چند بيت، با حكايتى منظوم آن را شرح كرده است. بعضى از داستانهاى كلمات عليّه بازنويسى حكايت هايى از متون مشهور فارسى مانند شاهنامه، مرزبان نامه و منطق الطير است. زبان اثر بی ­تكلف و نزديك به محاوره است و مؤلف در آن به ايراد عباراتى موجز و به شكل امثال پرداخته، به گونه‌اى كه تعداد قابل ملاحظه‌اى از آنها در امثال و حكم دهخدا راه يافته است. اثر ديگر وی ليلى و مجنون يكى از معروفترين و زيباترين نظيره­ هاى ليلى و مجنون نظامى است.