رسالۀ حاضر، ترجمۀ منظومِ وصیّت امام علی(ع) به امام حسین(ع) است که در سالهای ابتداییِ سدۀ ششم قمری، به دستِ شاعر توانمندِ غزنین در دربارِ غزنویانِ دوم، سیّد حسن غزنوی ملقّب به اشرف (556ق) پدید آمده است. سیّد حسن که خود از خاندانِ اهل بیت علیهم السلام است و بارها در اشعارش بدین مطلب تفاخر کرده، اینجا نیز برای عرضۀ حکمت به سراغ وصیّت حضرت علی(ع) می­رود و نظمِ همزمانِ ترجمۀ خویش را از آن، به سلطان مسعود بن ابراهیم غزنوی (511ق) تقدیم می­کند.

فضای دیباچۀ منظوم رساله، کاملاً شیعی است که آن را در زمرۀ آثار گرانقدرِ حکمت امامیه به نظم فارسی پیش از عهد مغول قرار می­دهد. زبان منظومه نیز بسیار استوار است و شاعر در ترجمۀ آزادی که از متن عربی وصیّت کرده، زبان­آوریِ خویش را به رخ کشیده است. این رساله از دیوان سیّد حسن ساقط بوده که براساس نسخه­های متعدّد، تصحیح و احیا شده است.