نصیرالدّین طوسی تنها یک پژوهشگر علمی و فلک­شناس ریاضیدان نبوده است، بلکه او فیلسوفی بوده که یک دستگاه فلسفی کمال­پذیر، از هر دو جنبۀ علمی و نظری، داشته است. وضعیّت وی همچون وضعیّت فیلسوفان اسلام، از قبیل: کِندی و فارابی و ابن سینا و دیگران است. فلسفۀ اسلامی پس از ابوحامد غَزالی درگیرِ دو جریان گردید: جریانی که همگامی با غزالی می­کند و با فلسفه­گراییِ پنهانی به چیره­سازی شریعت می­پردازد. پرچمدار این جریان همان فخررازی است. جریان دیگر، جریانی است که آشکارا دین­پژوهی می­کند و به راستی به فلسفه­گرایی می­پردازد، و شاخص­ترین پردازندگانِ بدان، همان نصیرالدّین طوسی است. و این موضوع در حقیقت، خود نشان می­دهد که پیکار میان فیلسوفان و متکلّمان با پیدایش مؤلّف تهافت الفلاسفه پایان نپذیرفته است.